Łódzki Dom Kultury, we współpracy z Muzeum Archeologicznym i Etnograficznym w Łodzi oraz Muzeum w Łowiczu rozpoczął realizację II edycji projektu "Nie tylko petanka... W kręgu haftów regionalnych".
Przedsięwzięcie ma na celu zachowanie tradycyjnego haftu łowickiego poprzez aktywizację twórczyń ludowych oraz popularyzację ludowego rzemiosła hafciarskiego poza własnym regionem, ze szczególnym uwzględnieniem środowiska wielkomiejskiego Łodzi oraz mieszkańców woj. łódzkiego. II edycja skierowana jest wyjątkowo również do młodego pokolenia młodzieży i studentów szkół artystycznych, kładąc nacisk tym samym na dziedziczenie tradycji hafciarskiej.
Projekt jest drugą częścią wieloetapowego programu. W I edycji swoim zasięgiem objął Opoczyńskie. II edycja związana jest z regionem łowickim. Program docelowo ma objąć najważniejsze regiony etnograficzne województwa łódzkiego, czyli: Opoczyńskie, Łowickie, Sieradzkie.
Petanka jest najbardziej charakterystycznym elementem haftu opoczyńskiego, natomiast w łowickim występują inne rodzaje haftów, które rozwijając się od XIX wieku podlegają ewolucji artystycznej i technicznej. Najstarsze to tzw. szycie polskie, wykonane stebnówkami i łańcuszkiem, niezwykle archaiczne w swojej symbolice, kompozycji i kolorystyce. W końcu XIX w. weszło w modę tzw. szycie ruskie, czyli hafty wykonywane ściegami krzyżykowymi, wprowadzające motywy roślinne, o bogatej gamie kolorystycznej, w których charakterystyczny staje się motyw róży i bratka. Na początku naszego wieku pojawia się haft płaski, a wraz z nim naturalistyczna róża oraz inne kwiaty uzupełniające kompozycje, wtedy jeszcze szlakowe, wypełniające przyramki koszul, mankiety czy listwy wełniaków i zapasek. W latach 20-tych XX wieku, te same kompozycje zaczęto wyszywać koralikami. W tym samym czasie zaczyna rozpowszechniać się biały haft richelieu, o bogatych motywach roślinnych.
Łowicki haft służył nie tylko do ozdabiania elementów stroju, ale stanowił ważny element wystroju wnętrza. Najstarsze hafty były w kolorach czarnym, czerwonym i pomarańczowym, ale z czasem kolorystyka haftów uległa wzbogaceniu. Należy pamiętać, że już w okresie międzywojennym na terenie Łowickiego zaczyna się rozpowszechniać haft maszynowy, który wypiera haft ręczny. Dlatego dopóki tradycja jest jeszcze żywa, są hafciarki w regionie, które umiejętność haftu ręcznego mają przekazaną z pokolenia na pokolenie, jest potrzeba uczenia i rozpowszechniania haftu ręcznego łowickiego.
Projekt dofinansowano ze środków Ministra Kultury i Dziedzictwa Narodowego.
Brak komentarzy:
Prześlij komentarz